Dit jaar zat het er nog niet in maar ik zou graag volgend jaar zelf deelnemen aan deze beurs, het liefst met een eigen ruimte dus met dit in het achterhoofd en de wetenschap dat de salone in Milaan naar mijn mening een van de leukste designfestivals/beurzen is die er zijn vertrok ik afgelopen donderdag naar Milaan.
Maar voor ik dit doe eerst een kleine impressie voor degenen die de Salone del Mobile nog niet kennen(zie foto's hieronder)
Jaarlijks wordt in april in Milaan Italië de Salone Internationale del Mobile georganiseerd. Dit is de grootste beurs ter wereld op gebied van interieur en product design. Je hebt de hallen met de echte commerciële handelsbeurzen waar veel grote merken te vinden zijn en daarnaast (en dit is het bijzondere deel) heb je de salone del mobile die zich niet afspeelt in beurshallen maar in de straten, binnentuinen en stadswijken van milaan en waar gevestigde namen naast beginnende en gelukzoekende ontwerpers staan en voor de gelegenheid gezamenlijke exposities worden gegeven.
Je komt hierbij op de meest prachtige binnenplaatsen die normaal niet openbaar toegankelijk zijn. Dit zijn normaal woonhuizen, binnentuinen, autogarages en bedrijfjes die tijdens de designweek voor de gelegenheid om worden getoverd tot expo-ruimte en worden opengesteld.
Dit deel van de beurs heb ik de afgelopen dagen bezocht. Bewapend met een plattegrond, een goed paar gympen en een tas voor de folders en visitekaartjes ging ik ("de vormgeefster") vergezeld door mijn zusje ("de technisch ontwerper" in opleiding) en mijn vader ("de klusser") de straten van milaan in opzoek naar de mooiste leukste en gekste exposities.
Te beginnen in:
ZONA TORTONA; voor mij (en ik denk voor velen met mij) de leukste wijk van de salone.
Een combinatie van commerciële tijdelijke winkelinitiatieven en een mix van beginnende en gevestigde ontwerpers. Op het eerste gezicht een doodgewone, misschien zelfs een beetje vervallen straat, maar tijdens de beurs kun je er op ware ontdekkingstocht. Achter de poorten en deuren in de gevels bevinden zich binnenplaatsen met loodsen, trappen naar dakterassen, steegjes en gangenstelseltjes waarvan je niet had gedacht dat ze er waren.
De eerste mini-expositie die ik hier erg leuk vond was die van YLdesign (http://www.yldesign.nl) van ontwerpster Yvette Laduk (jawel van Nederlandse bodem) met haar woody wood vloerkleed en bezemlampen, zette ze een stijlvolle sfeer neer, van goede kwaliteit en design met een knipoog. "Leuk" design maar wel functionele verkoopbare ontwerpen die mooi uitgevoerd zijn en die ik graag in mijn huis zou hebben.
Een leuk merk waar ik nog niet eerder van had gehoord, dus voor mij een persoonlijke ontdekking.
Er bevonden zich veel gezamelijke tentoonstellingen van landen, scholen en gelegenheidscollectieven.
Een van de tentoonstellingen die ik erg leuk vond was de tentoonstelling Design Deutschland 2011.
Met tafeltjes geïnspireerd op gootsteenontstoppers en op de sluiting van de beugelfles, maar ook met een nieuw prototype voor een mercedes supercar en met bestaande designklassiekers van Duitse bodem was een leuke tentoonstelling neergezet met voor ieder wat wils.
Een andere leuke collectieve tentoonstelling vond ik die van VIA design France, producten van beginnende ontwerpers bij elkaar tentoongesteld in een grote ruimte, de tentoonstelling was mooi en ruim opgezet.
VIA design was gevestigd op een groot binnenhof met onder andere een expo over deens verlichtingsdesign door de jaren heen, een schoolpresentatie van een designschool uit rusland, maar ook presentaties van gevestigde merken. Niet alles even interessant, maar bij elkaar een mooie mengelmoes van stijlen en indrukken.
Ook waren er de meer commerciële tentoonstellingen op de via Tortona, over het algemeen is dit niet helemaal mijn ding, omdat ik het leuke aan de Salone in Milaan vind dat je er nieuwe ontdekkingen kan doen. Als ik iets specifieks wil kopen of iets wil zien van een gevestigd merk met een prijslijst erbij ga ik wel gewoon naar de winkel, maar er zijn uitzonderingen. Een aantal gevestigde merken grijpen de salone del mobile aan, om eens uit hun cleane manier van presenteren te stappen en een wat ik dan maar even noem "spectakel-tentoonstelling" te maken. Niet gewoon je waren tonen tegen een witte achtergrond met de prijslijst erbij, maar er echt iets bijzonders van maken. Ik ben dit jaar blij verrast door de tentoonstelling van verlichtingsmerk Foscarini, dit was een ware licht en geluid-show, er werd echt een beleving neergezet in plaats van dat er losse producten werden gepresenteerd. Ook Diesel sprong er voor mij uit met zijn layd back presentatie, nog steeds een beetje clean, maar wel met oog voor stijl en detail en leuke folders. Deze merken traden een beetje uit hun stijve "kijk ons wij maken design-imago" en dat vond ik leuk.
Sowieso zijn de tentoonstellingen waar er een interactie is met jouw als bezoeker voor mij het leukst aan de salone en ook typisch voor de salone, al mag dit van mij zelfs nog wel iets meer. Iets meer spektakel en iets meer gekkigheid ik bedoel; Je staat wel in Milaan! Tentoonstellingen die deze interactie en gekkigheid met het publiek hadden en die daardoor leuk waren en een welkome onderbreking op het "alleen maar design kijken" waren voor mij de tentoonstellingen;
Dip in Space, waar een installatie van katrollen, hout en touwen was gebouwd en plastic malletjes in rood kaarsvet werd gedipt om vervolgens een landschap van zwevende kaarsvetvormen te creeren. Een fantastisch beeld en een "gekke" tentoonstelling die je nieuwsgierigheid wekt!
Ook "De werkplaats" zoals ik hem maar even noem, een grote werkplaats vol draaibanken, forceerbanken, lasapparaten en andere ouderwetse machines in een zijstraatje van de via Tortona, waar een kunstenaar/uitvinder zelfgemaakte robots door zijn werkplaats laat rijden, naar mijn mening potsierlijke, maar erg knap gemaakte koffiepotten en koperen eieren worden vervaardigd, waar paard van swarovskykristallen op ware grote was gemaakt als lichtsculptuur en waar(en dit vond ik het leukste) mensen ter plekke aan het werk waren en demonstreerden hoe al deze gekke producten werden gemaakt. Er stond iemand koper te forceren op de draaibank, er werden roosjes op een kan gesoldeerd, er werden prieeltjes versierd met metalen sierbandjes. Kortom je loopt door een werkplaats in bedrijf. Vond ik misschien wel de leukste ervaring op de salone.
En dan weer iets heel anders, de tentoonstelling van gevestigd ontwerper Tom Dixon, een mooie presentatie van een groot deel van zijn werk, rustig maar met gevoel opgezet en daardoor een spektakel in zijn eenvoud! Gewoon een erg mooie tentoonstelling met bovendien een zeer vriendelijke gastheer die je graag dingen over de producten kwam vertellen. Wat toch ook maakt dat de ontwerpen wat meer voor je gaan leven en ze bijzonderder maken.
Dan over naar een ander deel van milaan;
VENTURA LAMBRATE
Een voor mij nieuw deel/nieuwe wijk van de beurs. Na veel positieve verhalen, moest hier zeker een bezoek aan worden gebracht. Lambrate vond ik leuke elementen bevatten, maar ik vind persoonlijk Tortona nog steeds leuker, omdat er meer hofjes en oude vreemde gebouwen zijn waar je in verzeild raakt. De sfeer in Lambrate is anders, minder pittoresk en romantisch, iets cleaner. Uitzonderingen hierop waren voor mij het hofje (een autogarage) waar Floris Hovers, Vijf, Laurens van Wieringen en Diederik Schneemann gevestigd waren, in een oud garagegebouw met een kobaltblauwe kleur op de muren en lichtblauw stalen deuren, een zonnetje, de bergen slippers van Diederik Schneemann en de mooie designs van Nederlandse Bodem, vond ik dit een erg mooie tentoonstelling. Laurens van Wieringen presenteerde een geweldige nieuwe versie van de grutterskast, Floris Hovers was er met zijn industriële handwerk en de kleurrijke slipper-producten van Diederik Schneemann droegen echt bij aan de sfeer op het hofje.
Ook waren er in Lambrate de gigantische hallen met tentoonstellingen van studenten en beginnend ontwerpers van bijvoorbeeld het Royal Collage of Art in Londen, en de designopleidingen in Kassel. Leuke tentoonstellingen met beginnend ontwerpers die inspireren en de lol in het ontwerpvak duidelijk laten zien.
Leuk om rond te struinen, maar wel erg groots opgezet, waardoor je er vaak meer scannend dan echt oplettend rondloopt vind ik.
Wat ik zelf een erg leuk initiatief vond was ReFile, een klein collectief van ontwerpers wat in een naar het leek oude school hun werk tentoonstelde. Het gezamenlijk thema was het geven van een nieuwe funtcie aan bestaande spullen, deze tentoonstelling sprong er voor mij uit omdat ze wel bij een populair thema bleven "het recyclen" maar dit net even vanuit een andere hoek benaderden. Het was meer een soort van ready-made tentoonstelling, dan een échte "we recyclen want we zijn heel groen bezig-tentoonstelling" en dat vond ik erg leuk. Ook waren er gewoon leuke vernieuwende producten te zien naar mijn mening, hieronder de foto's!
En dan zijn er nog die dingen buiten de aangewezen "designwijken" tijdens de salone waar je eigenlijk per ongeluk tegen aanloopt, maar die je niet had willen missen!
Een van de tentoonstellingen die ik erg geslaagd vond was die van de Designacademy Eindhoven, erg afgelegen en moeilijk te vinden, maar wel weer in een geweldig mooi gebouw met een prachtig binnenhof. Een ruim opgezette tentoonstelling, waar de ontwerpers je iets over hun werk konden vertellen.
Zodra je het hofje binnenliep waren daar de Endless chairs van Dirk van de Kooij, die ter plekke live werden "geprint" door een machine. Een geweldige binnenkomer voor de tentoonstelling, super om live te kunnen zien hoe zoiets wordt gemaakt dat maakt ook dat je het product mooi gaat vinden, omdat je betrokken wordt in het proces. Dan bij binnenkomst drijven de heerlijke geuren van de soepen en broodjes van fooddesign-catering Keukenconfessies (uit eindhoven) je tegemoet. In hun "kookhuisje" staan ook zij live hun voedsel te bereiden, wat echt sfeer maakt in de ruimte, daarom heen staat en ligt het design van de afgestudeerden van de designacademy Eindhoven, met veel zorg en aandacht gepresenteerd.
Daarna natuurlijk op naar Droog Design en Tutto Bene, wat ook in die omgeving lag toch altijd leuk om even te zien. Maar wat mij het meest heeft verrast en wat voor mij de Salone tot een super evenement maakt waren die kleine ontwerpers en ontwerpstudio's, waar je op je weg van gevestigde naar gevestigde naam ineens op stuitte. Die kleine exposities die niet in de boekjes staan, maar wel zo leuk en de moeite waard zijn.
Op weg van Droog Design naar Tutto Bene kwamen we op de via cola montano terecht in een kleine plaatselijke galerie, waar een goedlachse en kletsende italiaan ons een en ander vertelde. Hij bleek werk tentoon te stellen van vrienden uit jawel Nederland, namelijk van ontwerpbureau Stallinga.
Strak afgewerk en écht mooi design, schommelende klokjes een ronde TL-lamp, Lijmklemstoelen en nog meer. Een mooie kleine expositie die nog extra cachet kreeg door de italiaanse gastheer.
Toen we onze weg vervolgde vonden we langs het spoor een vrouw die op een houten bankje voor haar huisje in de zon zat. Ze bleek ontwerpster en ook hier bleek weer een klein atelier aan huis, waar geweldige kasten en tafels bewerkt met koper en geroeste staalplaat stonden. Wederom een erg leuke vrouw, die met handgebaren half in het Italiaans en in iets wat door moest gaan voor engels zo goed mogelijk onze vragen probeerde te beantwoorden. We waren op dat moment absoluut de enige in de omgeving van dit tentoonstellinkje en dit was bij Stallinga ook het geval, maar ik hoop zeker dat meer mensen hier terecht zijn gekomen want het was absoluut de moeite waard!!!
SALONE DEL MOBILE MILAAN 2012
starring Romy Kühne design (?!)
Al met al een geslaagde beurs die de plannen en het enthousiasme om volgend jaar zelf in Milaan te gaan exposeren heeft aangewakkerd. Hoe ik aan een mooie en betaalbare ruimte moet komen, dat wordt nog wel even een zoektocht, maar het zou toch wel geweldig zijn daar deel van uit te maken.
Hierbij dan ook maar meteen een kleine oproep, heb je tips waar ik kan rondvragen, zoeken of kun je mij vertellen hoe je zelf aan je ruimte ben gekomen, laat het me weten!
Wie weet doen we dan volgend jaar samen een pilsje voor mijn eigen expositie op een met klimop begroeid binnenplaatsje in de avondzon van Milaan, terwijl een bezoeker met een doffe blik van al dat design dat ze heeft gezien sloffend binnen komt lopen, waarna je haar ogen ziet oplichten en ze denkt Wow, wat is dit gaaf;
Daar ga ik over schrijven in mijn blog!
